สำหรับสถิติการเกยตื้นของสัตว์ทะเลหายากใน พ.ศ. 2565 (ข้อมูล ณ เดือนกันยายน 2565) พบการเกยตื้น 659 ตัว ลดลงจาก พ.ศ. 2564 ที่มีจำนวน 828 ตัว ประกอบด้วย เต่าทะเล 438 ตัว (ร้อยละ 68)เป็นการเกยตื้นแบบเสียชีวิต 237 ตัว (ร้อยละ 54) โดยไม่ทราบสาเหตุ 100 ตัว (ร้อยละ 42) และระบุสาเหตุได้ 102 ตัว (ร้อยละ 58) ส่วนมากเกิดจากขยะทะเล การป่วย เครื่องมือประมง อุบัติเหตุจากเรือ และเกยตื้นแบบมีชีวิต 201 ตัว (ร้อยละ 46) โลมาและวาฬ 192 ตัว (ร้อยละ 30) เป็นการเกยตื้นแบบเสียชีวิต 178 ตัว (ร้อยละ 93) โดยไม่ทราบสาเหตุ 116 ตัว (ร้อยละ 65) และระบุสาเหตุได้ 62 ตัว (ร้อยละ 35) ส่วนมากเกิดจากการป่วย การติดเครื่องมือประมง การถูกกระแทกอย่างรุนแรง ขยะทะเล การพลัดหลง และเกยตื้นแบบมีชีวิต 14 ตัว (ร้อยละ 7) โดยสามารถช่วยชีวิตและปล่อยคืนสู่ธรรมชาติได้สำเร็จ 7 ตัว (ร้อยละ 50) และตายระหว่างรักษา 7 ตัว (ร้อยละ 50) และพะยูน 18 ตัว (ร้อยละ 3) เป็นการเกยตื้นแบบเสียชีวิต 16 ตัว (ร้อยละ 89) โดยไม่ทราบสาเหตุ 6 ตัว (ร้อยละ 39) และระบุสาเหตุ ได้ 10 ตัว (ร้อยละ 61) ซึ่งส่วนมากเกิดจากการป่วย เครื่องมือประมง การกินขยะทะเล อุบัติเหตุทางทะเล และเกยตื้นแบบมีชีวิต 2 ตัว (ร้อยละ 11) ซึ่งสามารถช่วยเหลือและปล่อยคืนสู่ธรรมชาติได้สำเร็จ เมื่อพิจารณาในช่วง 10 ปี ที่ผ่านมา พบว่า การเกยตื้นของสัตว์ทะเลหายากยังมีแนวโน้มเพิ่มขึ้น ทั้งนี้ ในอนาคตคาดว่าแต่ละปีจะมีแนวโน้ม สัตว์ทะเลหายากเกยตื้นเพิ่มสูงขึ้นเนื่องจากคุณภาพสิ่งแวดล้อมที่เสื่อมโทรมลง รวมถึงปัจจัยความเสี่ยงที่เกิดตามธรรมชาติ และกิจกรรมการใช้ประโยชน์จากกิจกรรมทางทะเลของมนุษย์ นอกจากนี้จากความก้าวหน้าด้านการสื่อสารทำให้มีการแจ้งข้อมูลการเกยตื้นที่สะดวก รวดเร็วมากขึ้น และมีความตระหนักในการรับรู้ของชุมชนชายฝั่งที่เพิ่มมากขึ้น นอกจากนี้ ยังพบการเกยตื้นของปลากลุ่มปลากระดูกอ่อน โดยพบฉลามวาฬ 9 ตัว เป็นการเกยตื้นแบบเสียชีวิต 1 ตัว (ร้อยละ 11) และฉลามวาฬเกยตื้นมีชีวิต 8 ตัว (ร้อยละ 89) ซึ่งสามารถช่วยเหลือและปล่อยคืนสู่ธรรมชาติได้สำเร็จ การเกยตื้นของฉลามวาฬส่วนใหญ่มีสาเหตุจากเครื่องมือประมง โดยเฉพาะอวนล้อม ส่วนปลากระเบนราหู พบการเกยตื้น 2 ตัว เป็นการเกยตื้นแบบมีชีวิตทั้งหมด ซึ่งสามารถช่วยเหลือและปล่อยคืนสู่ธรรมชาติได้สำเร็จ โดยสาเหตุการเกยตื้นเกิดจากขยะทะเลประเภทเชือกพันรัดบริเวณลำตัว (กรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง, 2566ก)